Rozdział I. Biel, czerń i krew...

 Część 1: Gorące łzy...

 Rozdział I. Biel, czerń i krew...

15 lat wcześniej, Darkwood.
 Na poplamionej kartce, która leżała w koszyku razem z dzieckiem, pisało:
"Cokolwiek powiesz, cokolwiek zrobisz, zaopiekuj się dzieckiem. Nazywa się Aria.
Twój Przyjaciel."
  Zakapturzona postać postawiła koszyk przed drzwiami dwurodzinnego domu. Obejrzała się i zobaczyła małego chłopca z lizakiem w dłoni.
  To on... - pomyślała postać.
   Dziecko podeszło, nie wiedząc o nieuchronnej śmierci. Morderca rzucił się na chłopca z sztyletem w ręce.
  Był to sztylet ze szczerego złota, nakrapiany jadem węża. Gdy dziecko zostało zabite, padło na ziemię z krwawą  aureolą w koło jasnych kosmyków. Błękitne oczy chłopca patrzały w dal, jakby był zamyślony. Kobieta przyklęknęła koło zwłok, zamknęła oczka dziecka  i pomyślała:
Jeszcze tylko jeden.
#
Czasy  teraźniejsze, Darkwood
  Siedziałam właśnie na lekcji historii, malując na marginesie w zeszycie krzyż celtycki, atrybut Odyna i jak każdy byłam zdegustowana nowym nauczycielem.
  Nagle do sali weszła młoda kobieta, której włosy upięte  w piękne warkocze.
 - Dzień dobry, nazywam się Ann Sherr i jestem psychologiem, umówiłam się z matką Arii, że odbiorę ją z lekcji. - Tajemnicza nieznajoma uśmiechnęła się, mówiąc to, do nauczyciela.
   Pan Gott, młody, jąkający się mężczyzna, powiedział:
 - Myśślę, że z paniią nic jeej siię niie sttanie - wyjąkał Gott.
   Nie wierzyłam własnym uszom, on próbował flirtować? Nie, o tym nie będę myśleć, to jest zbyt straszne!
  Kobieta spojrzała się na mnie i powiedziała:
 - Pakuj się, idziemy. - Wtedy zauważyłam, że jej uśmiech był sztuczny.
   Wstałam i gdy zaczęłam się pakować, piórnik upadł mi na podłogę, wysypując przy tym całą zawartość. Schyliłam się i zaczęłam zbierać długopisy i ołówki, spojrzałam się wtedy na psycholog, której twarz wykrzywił grymas niezadowolenia.
 - Już, już... - Gdy zebrałam wszystko, wyszłam z nią z sali.
 - Lubisz tak robić?! - Jej głos stał się szyderczy.
   Nagle zaatakowała mnie z lewej strony. Potknęłam się i upadłabym, gdyby nie kobieta.
 - Nie jesteś psychologiem, czyż nie? - spytałam.
 - Nie jesteś zbyt inteligentna, Thrud? Jestem łowczynią głów. - powiedziała "Ann".
 - Jak mnie nazwałaś? - zdziwiona spytałam.
   Kobieta prychnęła i powiedziała:
 - Dziwisz się jak cię nazwałam, a nie dziwi cię, że jestem łowczynią głów? Nie będziesz błagać o litość?
   Pokręciłam przecząco głową i pomyślałam:
  To niemożliwe, Thrud jest Walkirią! Moja klasa pewnie robi sobie żarty...
 - Idziemy. Thrud! - krzyknęła łowczyni, ciągnąc mnie przy tym za rękę.
 - Ała! Puszczaj! - wydarłam się.
 - Zamknij się, głupia! Ty nic nie wiesz! - Ostatnie zdanie krzyknęła po chwili namysłu.
   Dociągnęła mnie do drzwi szkoły i wyciągnęła krótki sztylet. Zaczęła kreślić runy i zdążyłam przeczytać:
"Przejście do..."
  Potem wszystko zaczęło jaśnieć.
#
   Zobaczyłam mały, ciemny pokoik oświetlony tylko małą świeczką. Łowczyni wepchnęła mnie do pomieszczenia.
 - Czemu to robisz?! - spytałam bliska rozpaczy.
 - Jesteś naszą ostatnią nadzieją Thrud... - mówiąc to, zaśmiała się szyderczo i zamknęła drzwi.
   Wyczerpana psychicznie, opadłam na podłogę i zaczęłam płakać.
  Co ja jej zrobiłam? - to była moja ostatnia myśl przed zaśnięciem.
--------------------------
Jej! Pierwszy rozdział. Też krótki... dopiero jak akcja się rozwinie, rozdziały będą dłuższe :)

Pozdrawiam,
Ukochana Córeczka Bogini Niezgody